یوتوپیا

این چه عدالتی است كه يك بزرگزاده، يك زرگر يك ،صراف یا کسانی دیگر که هیچ کاری هم در زندگی نمی‌کنند یا کاری می‌کنند که دردی را از هیچ کس دوا نمی‌کند زندگانی پرشکوه و جلال دارند حال آنکه خدمتکار و سورچی و آهنگر و کشاورزی که مثل حیوان جان میکنند آن هم برسر کاری که جامعه بدون آن يك سال هم دوام نخواهد ،کرد چنان زندگی فقیرانه ای دارند و چنان با بدبختی سر می‌کنند که وضعشان از جانوران بارکش هم بدتر است. چارپایان نیز چنین مدام کار نمیکنند و زندگیشان ازین بدتر نیست ـ و در واقع بهتر زندگی میکنند ـ و نگران آینده نیستند، اما کارگر زحمت بیهوده میبرند و به روزگار پیری
مردم
نگران معاش خویشند مزد روزانه ایشان زندگی امروزشان را کفاف نمیکند تا چه رسد به اینکه چیزی برای آینده بگذارند.
حکومتی که به بزرگزادگان (به قول خودشان) و زرگران و دیگر کسانی که کاری نمی‌کنند ولی با دروغ و دغلی و وقت گذرانی با لذتهای پوچ زندگی می‌کنند پاداشهای کلان بخش و بار میکند بیدادگر و ناسپاس نیست؟ آیا عادلانه است فراموش کردن رفاه کشاورزان و تون تابان و خدمتگذاران و سورچیان و ،آهنگران که بی وجودشان جامعه وجود نتواند داشت اینان پس از آنکه بهترین سالهای عمرشان را صرف کار کردند و پیری و بیماری ایشان را فرسود، باز يك پشیز ندارند و دولت ناسپاس بی توجه به خدمتهای بزرگ و بسیارشان پاداش ایشان را چیزی جز مرگی نکبت بار نمی دهد. افزون براین ثروتمندان پیوسته میکوشند با حقه های شخصی یا با استفاده از قوانین عمومی گوشه ای از مزد ناچیز تهیدستان را بزنند مزدی چنین اندك برای کسانی که سزاوار بهترین پاداشهای دولت هستند، بخودی خود بیدادگرانه است ولی با گذراندن قانون آن را «دادگرانه» می‌کنند.

برشی از کتاب آرمان شهر نوشته تامس مور ترجمه داریوش آشوری ص ۱۳۶

این کتاب در سال ۱۵۱۵ نوشته شده پس از زیر و زبر شدن اروپای قرون وسطایی با دو جنبش نوزایش(رنسانس) و دین پیرایی(رفورماسیون)

پی نوشت: قابل توجه مفت‌خورهای ماله‌کش ظالم و فاسد... عاقبت آتش جهنمی که به جای بهشت در زمین برای مردم این کشور ساختید، دامان خودتان را خواهد گرفت... یداللّه فوق ایدیهم...

+ نوشته شده در شنبه ۱۴۰۱/۱۲/۰۶ ساعت 22:22 توسط مهرآفرین  |