عبور

وقت عبور بود اما پای دلش نمی رفت... تمام بندها را برید و گذشت...حتی از خودش...

---

این شعر زمزمه ی هر شبش شده بود:

بارها تقدیر، قصدِ وصلمان را داشت،حیف

مانع تقدیرمان شد نذر های مادرم...*

---

گفته بودم اما باورش نمی شد که امان از وقتی که مادری نخواهد...که یک مادر چگونه میتواند  روبه روی خدا بایستد اما نه دست بر سینه و تسلیم مقدر او که دست در دست ابلیس و جادوی سیاه...

---

 اینجای قصه دلش را لرزاند شک کرد دچار تردید شد... باید برای پایان خوش خودش کاری میکرد... سایه سنگدل ناشناسی که از سیاهی خودش به وحشت می افتاد...

---

*شاعر:مهدی_نورقربانی